Ik werd wakker van de geur van wafels die mijn neus binnendrong. Min buik knorde en ik besloot naar de keuken te gaan. 'Hallo Noa,' Zeiden Silvan en Zana in koor. 'Hallo lieverds, ik heb jullie toch niet wakker gemaakt toen ik op bed ging?' Vroeg ik en ik ging aan tafel zitten.
'Nee hoor.' Zei Zana die nog een hap van haar wafel nam. 'Gelukkig maar.' Zei ik en ik nam ook en hap van mijn wafel. 'Hmm lekker dit, goed gemaakt Truus.' Truus keek me aan met een blik alsof ze wat te verbergen had. 'Wat is er Truus? Er is toch niks aan de hand?' Vroeg ik ongerust.
Zana en Silvan liepen naar hun kamer om zichzelf aan te kleden voor school. 'Ik moet je wat vertellen No, er komen vandaag mensen langs want ze willen je graag adopteren...' Zei Truus met een brok in haar keel. Ik wist niet wat ik uit moest brengen en maakte de bordjes zwijgend schoon en ging op de bank zitten.
Dit kon toch niet waar zijn dacht ik, ik woon hier al vanaf mijn geboorte en dan zou ik hier weg moeten? Truus kwam bij me zitten en zei dat het allemaal wel goed kwam, dat het hele aardige mensen waren. 'Ik hoop het Truus, ik wil jullie niet kwijt raken...' Snikte ik. 'Het komt goed No, ik ben er altijd voor je' Zei Truus en ze legde een arm om me heen.
Ik besloot me even op te frissen en dook het bad in. Zo kon ik ook beter nadenken over wat me allemaal te wachten stond. Wat voor mensen zouden dat zijn? Wie gaat mij nog op 17 jarige leeftijd adopteren? Allerlei vragen spookten door mijn hoofd heen. Plots werden mijn gedachten gestopt door het ronken een auto naast het huis.
Ik keek naar buiten. Een echtpaar van een jaar of 60 stapte uit de dure auto, ze hadden genoeg geld zo te zien. Ik zag dat ze wat om zich heen keken met een afkeurende blik in hun ogen.
